Οργισμένη
εξοργισμένη
αγανακτισμένη
Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009
Κι όμως να πάρει!
Μόνο ανοιχτές θάλασσες είχα. Και καλοτάξιδα σκαριά.
Και αγάπη.
Κι υπερβολή,ως φαίνεται.
Αχ, να την προσέξω αυτή την άτιμη!
Δεύτερη φορά που προξενεί τέτοια καταστροφή!
Υπερ-βάλλω.
Βάλλω.
Έστω και υπέρ.
Βάλλω.
Γαμώτο!!!
Και αγάπη.
Κι υπερβολή,ως φαίνεται.
Αχ, να την προσέξω αυτή την άτιμη!
Δεύτερη φορά που προξενεί τέτοια καταστροφή!
Υπερ-βάλλω.
Βάλλω.
Έστω και υπέρ.
Βάλλω.
Γαμώτο!!!
Ούτε μια στιγμή.
Δεν έπαψε. Να μην μου τρυπάει το μυαλό. Το παράλογο μου.
Γιατί;
Εκεί. Γιατί; Κολληματική νότα σε σπαρακτικό πιάνο. Γιατί; Γιατί; Μα (δίεση) γιατί;
Δεν ξέρω.
Αλήθεια. Χυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Γιατί;
Δεν ξέρω.
Ούτε μια στιγμή δεν έπαψε.
Γιατί;
Εκεί. Γιατί; Κολληματική νότα σε σπαρακτικό πιάνο. Γιατί; Γιατί; Μα (δίεση) γιατί;
Δεν ξέρω.
Αλήθεια. Χυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Γιατί;
Δεν ξέρω.
Ούτε μια στιγμή δεν έπαψε.
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009
Ατάκτως ερριμμένα.
Υπερβολή, στον αέρα, φωνές, εγώ, εσύ, ο Μπέκετ, air crash, πωπω κούραση, κάτι; κούραση, αυτόματος, θα ζήσουμε θείε Βάνια, εγωισμός, χάος, νόημα, νόημα, νόημα, νήμα κόκκινο μπλεγμένο στην ανέμη τυλιγμένο, ξετυλίξου επιτέλους! Δάκρυα.
Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.
Δεν θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.
Κακό πολύ για το τίποτα.
Δεν ξέρω. Δεν θέλω. Δεν μπορώ. Δεν δικαιούμαι.
Ναι, αλλά δεν έχω.
Όχι, αλλά δεν γίνεται.
Πως διάολο έμπλεξα έτσι;
Κακό πολύ για το τίποτα.
Δεν ξέρω. Δεν θέλω. Δεν μπορώ. Δεν δικαιούμαι.
Ναι, αλλά δεν έχω.
Όχι, αλλά δεν γίνεται.
Πως διάολο έμπλεξα έτσι;
Tελειώσαν τα τσιγάρα.
Πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή.
Υπάρχει κατάλληλη στιγμή;
Εξαρτάται (μου λες),εξαρτάται.
Υπάρχει κατάλληλη στιγμή;
Εξαρτάται (μου λες),εξαρτάται.
Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009
Δε μ' αρέσει το πρέπει να πάω κάπου.
θέλω, να πάω κάπου, στο όνειρο.
Στο όνειρο μου, στο δικό μου όνειρο.
Ακόμα κι αν ματώσω, που ματώνω καθημερινά για το όνειρο. Ακόμα και τις στιγμές που αμφιβάλω αν είναι όντως το δικό μου όνειρο.
Πιάνομαι από την σανίδα, αν βρεθεί και προχωράω μαζί της.
Κι ύστερα αν δε τι θέλω (την σανίδα) άλλο αν δε την χρειάζομαι πια την αφήνω.
Ακόμα κι αν η Θάλασσα μου είναι σταματημένη, για λίγο ή για πολύ, θα την θυμώσω, θα την αναταράξω, θα της δώσω κίνηση, θα της δώσω ρυθμό. θα φτάσω στο όνειρο, φτάνω στο όνειρο!
φτάνει να θέλω, να θέλω πολύ και θα τον βρω τον τρόπο.
φτάνει να θέλω... και να θέλω πολύ!
(εγώ η ποιήτρια)
θέλω, να πάω κάπου, στο όνειρο.
Στο όνειρο μου, στο δικό μου όνειρο.
Ακόμα κι αν ματώσω, που ματώνω καθημερινά για το όνειρο. Ακόμα και τις στιγμές που αμφιβάλω αν είναι όντως το δικό μου όνειρο.
Πιάνομαι από την σανίδα, αν βρεθεί και προχωράω μαζί της.
Κι ύστερα αν δε τι θέλω (την σανίδα) άλλο αν δε την χρειάζομαι πια την αφήνω.
Ακόμα κι αν η Θάλασσα μου είναι σταματημένη, για λίγο ή για πολύ, θα την θυμώσω, θα την αναταράξω, θα της δώσω κίνηση, θα της δώσω ρυθμό. θα φτάσω στο όνειρο, φτάνω στο όνειρο!
φτάνει να θέλω, να θέλω πολύ και θα τον βρω τον τρόπο.
φτάνει να θέλω... και να θέλω πολύ!
(εγώ η ποιήτρια)
H σανίδα.
Την κρατάς. Χαλαρά. Με τα ακροδάχτυλα. Ακουμπάς πάνω το τζιν (σκέτο). Κάνα ρακάκι αν το χουν φέρει από το νησί. Ακουμπάς την τηλεόραση. Το κινητό. Κάνα βιβλίο. Την κρατάς παρατηρώντας τις παρανυχίδες του ξύλου που αρχίζει από την υγρασία και τρώγεται. Μαζί με το χρώμα. Αν είναι βαμμένη η σανίδα σου.
Τι χρώμα είναι η σανίδα σου; Α, δεν το σκέφτηκες. Το έχεις αφήσει φυσικό, "ξυλέ". Μόνο κάτι αυτοκόλλητα αυτοκινητάκια. Αντίκες. Γούστα είναι αυτά.
Την κρατάς.
Ενοχλεί το δαχτυλίδι.
Το πετάς.
Την κρατάς. Ή νομίζεις. Γιατί μερικές φορές ξεχνιέσαι από τη συνήθεια και δεν το καταλαβαίνεις.Όχι, όχι, σίγουρα την κρατάς. (Γιατί;-Δεν μπορείς να πεις με σιγουριά)
Κούραση. Λίγο. Η παλάμη ανεβαίνει εξ ενστίκτου. Πιο πολλή αφή. Εξ ενστίκτου.
Την κρατάς και...πάτε. Κάπου.
Πάτε. Πάτε.
Την κρατάς (Βόμπουρν, τεράστιος ώμος, όχι άλλες λέξεις)
Είναι μακριά το κάπου.
Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει να πας προς το κάπου.
(Ή όχι;)
Την κρατάς.
Δεν υπάρχει χρόνος και λόγος για παραπάνω ερωτήσεις.
Κυλάτε παρέα.
Θάλασσα σταματημένη.
Την κρατάς ή σε κρατάει εκείνη;
Σχεδόν θυμώνεις. Όχι σχεδόν. Θυμώνεις. Πολύ.
Την κρατάς και τη σφίγγεις με λύσσα.
Δεν παθαίνει τίποτα φίλε. Δεν πονάει. Εσύ ματώνεις.
Την αφήνεις να σε σύρει.
Σέ ρνε σαι.
Στο...κάπου;
Καλά είναι.
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
Την κρατάς.
Με ανακούφιση.
Την κρατάς.
Χαμογελάς.
ΤΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ.
Τι χρώμα είναι η σανίδα σου; Α, δεν το σκέφτηκες. Το έχεις αφήσει φυσικό, "ξυλέ". Μόνο κάτι αυτοκόλλητα αυτοκινητάκια. Αντίκες. Γούστα είναι αυτά.
Την κρατάς.
Ενοχλεί το δαχτυλίδι.
Το πετάς.
Την κρατάς. Ή νομίζεις. Γιατί μερικές φορές ξεχνιέσαι από τη συνήθεια και δεν το καταλαβαίνεις.Όχι, όχι, σίγουρα την κρατάς. (Γιατί;-Δεν μπορείς να πεις με σιγουριά)
Κούραση. Λίγο. Η παλάμη ανεβαίνει εξ ενστίκτου. Πιο πολλή αφή. Εξ ενστίκτου.
Την κρατάς και...πάτε. Κάπου.
Πάτε. Πάτε.
Την κρατάς (Βόμπουρν, τεράστιος ώμος, όχι άλλες λέξεις)
Είναι μακριά το κάπου.
Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει να πας προς το κάπου.
(Ή όχι;)
Την κρατάς.
Δεν υπάρχει χρόνος και λόγος για παραπάνω ερωτήσεις.
Κυλάτε παρέα.
Θάλασσα σταματημένη.
Την κρατάς ή σε κρατάει εκείνη;
Σχεδόν θυμώνεις. Όχι σχεδόν. Θυμώνεις. Πολύ.
Την κρατάς και τη σφίγγεις με λύσσα.
Δεν παθαίνει τίποτα φίλε. Δεν πονάει. Εσύ ματώνεις.
Την αφήνεις να σε σύρει.
Σέ ρνε σαι.
Στο...κάπου;
Καλά είναι.
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
Την κρατάς.
Με ανακούφιση.
Την κρατάς.
Χαμογελάς.
ΤΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)