Οι νύχτες από δω και πέρα.

Έσπαγα το κεφάλι μου από την Κυριακή...
Μόλις την ανακάλυψα την αιτία
την "ρίζα" της ένστασης.
Οι νύχτες από δω και πέρα της Δημουλά
μιλούν για ένα τέλος
και μια λόγω κεκτημένης ταχύτητας
αναγκαστική σχεδόν
(λόγω "αντανακλαστικών αναπνοής") συνέχεια.
Οι άλλες εφορμούν από μια ελπίδα.
Έστω , ασθμαίνουσα.
Μόλις που ανασαίνει, αλλά ανασαίνει.

Το έβαλα για μότο, έχοντας στο μυαλό μου αποκλειστικά
και μόνο
το ποίημα της κυρίας Κικής.
όσο κι αν αναγνωρίζω
από την Κυριακή που μου το επισήμανες
ότι είναι αδιανόητο λογικά, να μην είχε να κάνει
σε δεύτερο και σε τρίτο επίπεδο
με το καταραμένο* cd
που με έχει μαγέψει.
Εγώ τη φράση αυτή δεν τη θυμόμουν. Διόλου.
Μόνο από το στόμα της κυρίας Κικής, την έχω.
Φαντάσου ότι στο cd δεν θυμάμαι και τώρα ακόμα ποιος τη λέει, ποια φωνή, της Λίνας ή του αγοριού.
Ουφ, τουλάχιστον το ξεδιάλυνα μέσα μου.
(Και έξω μου, πλέον)

*όπως μιλάμε για τους "καταραμένους" ποιητές, αλλά και γιατί δε "θέλει"να γραφτεί το καταραμένο!